„[...] opowiedzcie wreszcie, jak kupowaliście miejsca w szpitalu, na dobrych komandach, jak spychaliście do komina muzułmanów, jak kupowaliście kobiety i mężczyzn, co robiliście w unterkunftach, Kanadach, krankenbauach, na obozie cygańskim, opowiedzcie to i jeszcze wiele drobnych rzeczy, opowiedzcie o dniu codziennym obozu, o organizacji, o hierarchii strachu, o samotności każdego człowieka. Ale piszcie, że właśnie wyście to robili. Że cząstka ponurej sławy Oświęcimia i wam się należy! Może nie, co?”

Tym wyzwaniem skierowanym do byłych towarzyszy obozowych kończył Tadeusz Borowski recenzję ze wspomnień oświęcimskich Zofii Kossak-Szczuckiej. Cytowany tekst ukazał się w styczniu 1947 roku w „Pokoleniu”. Borowski zarzucał autorce Z otchłani, że w sposób krzywdzący przeciwstawiła ona lojalnej i godnej postawie polskich więźniarek rzekomy brak solidarności i hartu ducha wśród przedstawicielek innych narodowości oraz że pominęła fakty, które mogłyby postawić jej towarzyszki z Birkenau w złym świetle. Wytykał też pisarce, że tłumacząc ową, według niej, bohaterską postawę osadzonych w obozie Polek ich patriotyzmem oraz zakorzenioną głęboko wiarą katolicką, abstrahowała od różnic w warunkach bytowych poszczególnych grup więźniów, które decydowały o ich szansach przeżycia oraz możliwościach udzielania pomocy innym