Zespół badawczy lekarzy i laborantów pod kierunkiem dr Izraela Milejkowskiego podjął się w getcie warszawskim przeprowadzenia szeregu badań klinicznych i biochemicznych nad umierającymi z głodu pacjentami, by uzyskać jak najpełniejszy obraz choroby głodowej. Badania prowadzone były ze wszystkimi rygorami naukowymi, a autorzy opracowując naukowe artykuły, opublikowane po wojnie pod tytułem „Choroba głodowa: badania nad głodem wykonane w getcie warszawskim z roku 1942”, wedle własnych słów „uzupełnili lukę zgodnie z postępem wiedzy”. Artykuł poświęcony jest refleksjom nad dylematami etycznymi zespołu badawczego, który w swojej pracy zmuszony był dokonywać licznych zabiegów medycznych o charakterze eksperymentalnym na skrajnie wycieńczonych pacjentach. Sami chorzy, wedle słów dra Fajgenblata, „wykazywali negatywizm w stosunku do badań i zabiegów, co niezmiernie utrudniało pracę, a niekiedy nawet ją udaremniało”. Artykuł jest próbą spojrzenia na monumentalna pracę badawczą lekarzy warszawskiego getta jak na szczególnego rodzaju odpowiedź, jaką świat medyczny zareagował na poczucie bezradności wobec umierających pacjentów. Artykuł analizuje sytuację lekarzy warszawskiego getta, którzy podjęli się badań, nie mogąc oprzeć się na żadnej instancji zewnętrznej, która mogłaby rozstrzygnąć ich ewentualne dylematy etyczne (polskie kodeksy deontologiczne, europejskie dyskusje o warunkach dopuszczalności badań na pacjentach, etc.).