Artykuł jest analizą języka zastosowanego przez Jürgena Stroopa w raporcie Es gibt keinen jüdischen Wohnbezirk in Warschau mehr! (Żydowska dzielnica mieszkaniowa w Warszawie już nie istnieje!). Autorka, porównując raport z tłumienia powstania w warszawskim getcie z raportem Friedricha Katzmanna (z dystryktu Galicja) oraz z raportami Einsatzgruppen, zestawia występujące w tekście manipulacje semantyczne charakterystyczne dla języka Trzeciej Rzeszy oraz struktury retoryczne typowe dla opisów bojowych (wojennych). Tekst raportu Stroopa jawi się z tej perspektywy jako rozdarty między realizacją klasycznego wzorca raportu, który kontynuuje w swej treści i formie tradycję nazistowskiego meldowania o zabijaniu, a raportem wojskowym, który umożliwia Stroopowi mówienie o mordowaniu w sposób jawny, odpowiadający wojennej konwencji. Autorka poddaje analizie zarówno warstwę słowną, jak i materiał zdjęciowy, zawarty w raporcie. Kontekstem dla rozważań jest porównanie języka Stroopa z językiem niemieckich raportów z powstania 1944 roku, a także prześledzenie odejścia od militarnego wzorca w mówieniu o powstaniu w historiografii żydowskiej