Życiorys Juliana Unszlichta (1867-1953) ilustruje przypadek losów asymilacji polskich Żydów.  Przypadek Unszlichta jest jednak szczególny bowiem pokazuje jak poglądy antysemickie, które miały stanowić przepustkę do katolickiego społeczeństwa, wcale nie dawały gwarancji trwałego zakorzenia i nowej tożsamości. Biografia księdza-konwertyty pozwala się też bliżej przyjrzeć się procesom zacierania i konwergencji retoryki antyżydowskiej. Tej nowoczesnej z przełomu XIX i XX wieku, z katolickim antyjudaizmem, który nie przestał być usprawiedliwiany przyczynami religijnymi a równocześnie stawał już często na gruncie myślenia etniczno-rasowego. Wbrew utartym definicjom i rozróżnieniom te dwa sposoby myślenia znakomicie się uzupełniały i wzmacniały, karmiąc się przy tym obustronnie swoją własną argumentacją. Zagłada Żydów dopisała do tego powikłanego losu księdza-konweryty tragiczną puentę.