Artykuł pokazuje rozwój historii mówionej dotyczącej Zagłady od pierwszych projektów badawczych realizowanych tuż po zakończeniu wojny, po współczesne, globalne inicjatywy nagrywania wywiadów z ocalałymi i archiwa udostępniające tysiące takich świadectw audiowizualnych. Ten rozwój wpisany jest w szerszą perspektywę pamięci zbiorowej – przede wszystkim amerykańskiej – dotyczącej Zagłady i zmian w postrzeganiu ocalałych-świadków oraz ich świadectw. Jako szczególna część tej pamięci potraktowana została historiografia Zagłady – na kilku wyrazistych przykładach autor pokazuje różne sposoby traktowania tych źródeł: od nieufnego, a nawet podejrzliwego, po bezkrytycznie afirmatywne. W konkluzji zarysowane zostają inne niż stricte historyczne możliwe kierunki interpretacji tych źródeł.