Artykuł analizuje, w jaki sposób życie żydowskie podczas Zagłady jest opisywane w historiografii ortodoksyjnej. Autorka zwraca uwagę na problemy metodologiczne tradycyjnego ortodoksyjnego piśmiennictwa historycznego na ten temat. Wskazuje również na przydatność wewnętrznych źródeł rabinicznych do naświetlenia nowych aspektów na tym polu badawczym, szczególnie do poznania życia religijnego. W tekstach ortodoksyjnych widoczna jest tendencja do gloryfikacji tych, którzy sumiennie wypełniali nakazy religijnego stylu życia i stali na jego straży nawet w czasie Zagłady. Podkreślana jest też w nich ogromna odpowiedzialność, jaka spoczywała na rabinach ze względu na konieczność wykładania halachy w okolicznościach, w których kwestia życia i śmierci stała na porządku dziennym. Źródła takie warto włączyć do obiegu badawczego, z zastrzeżeniem starannego podejścia krytycznego i umieszczenia ich w szerokim kontekście