Tematem artykułu jest wojenny a zwłaszcza powojenny szaber - zjawisko masowego plądrowania pozostawionego bez opieki mienia. Tekst podzielony jest na trzy części. W pierwszej usiłuję teoretycznie wyjaśnić genezę szabru, wskazując m.in. na jego związki z kulturą biedy a także na niezbędny dla jego zaistnienia moment chaosu, czasowego zaniku struktur władzy. W drugiej stawiam hipotezę, że obcość etniczna nie była warunkiem koniecznym zaistnienia szabru. Ilustruje ją przykładami z września 1939 r., kiedy po raz pierwszy mieliśmy do czynienia z masowym zjawiskiem rozkradania porzuconego mienia. Plądrowanie przez Polaków gett w 1942 r., to kolejny wątek artykułu. Trzecia jego część poświęcona jest największej fali szabru, jaka przelała się głownie przez Ziemie Odzyskane w pierwszych latach powojennych. Tekst zamykam klamrą powrotu do genezy zjawiska, stawiając na koniec tezę, że wytworzyło ono swoistą kulturę szabru