Książka Elżbiety Janickiej i Tomasza Żukowskiego Przemoc filosemicka? zrodziła się ze świętego gniewu. Ten gniew przejawia się najczęściej w gryzącej ironii, przebłyskującej od czasu do czasu w materii znakomicie przeprowadzanych, zdystansowanych analiz tekstów kultury. Jak wtedy, gdy o namaszczonym czytaniu z żydowskich ksiąg pamięci przez Piotra Fronczewskiego w filmie Po-lin Jolanty Dylewskiej piszą: „otchłanny głos aktora barwą i intonacją przypomina bas słynnego hipnotyzera i uzdrowiciela-celebryty, Anatolija Kaszpirowskiego” (s. 24). Albo o Pianiście Polańskiego: „szczęśliwy finał nie może odbyć się bez uroczystego zgromadzenia i poloneza w wykonaniu «dobrego Żyda»” (s. 208). Chyba że „szczęśliwy finał operacji przepowi[ada] burmistrz Dzielnicy Wola, zmagając się z polszczyzną w nierównym pojedynku” (s. 235). To w rozdziale o upamiętnieniu mostu łączącego dwie części getta, nad Chłodną.