Autor snuje refleksję nad esejem Jana Błońskiego Biedni Polacy patrzą na getto z perspektywy niemal dwudziestu lat od jego publikacji na łamach „Tygodnika Powszechnego”. Zwraca uwagę na nowatorski charakter ujęcia problematyki polsko-żydowskiej w kontekście moralnym, poza wszelkimi uwikłaniami politycznymi. Głos Błońskiego jest wyjątkowy ze względu na to, że w duchu ewangelii uznaje rozważania nad kwestią stosunków polsko-żydowskich za zadanie kluczowe dla całego społeczeństwa polskiego, zadanie, które należy odrobić. Esej ten pozostaje, jak twierdzi Głowiński, wolny od uwikłania w dualizm mitu negatywnego i pozytywnego tych stosunków. Autor pisze o reakcjach jakie wywołał, o licznych odpowiedziach nadsyłanych do redakcji i wskazuje szczególnie na jeden polemiczny głos, w którym słyszy zinternalizowaną ideologię nacjonalistyczną i niebezpieczne trwanie dyskursu endeckiego. Szkic Głowińskiego zamyka post scriptum, w którym autor odwołuje się do innego artykułu, opublikowanego w roku 2006 na łamach „Gazety Wyborczej” a dotyczącego aktualnej kwestii polityki historycznej, dla której zwolenników jeden z negatywnych puntów odniesienia stanowi esej Błońskiego. Autor zauważa, że esej ten nieprzerwanie budzi żywe emocje i jako wyraz patriotyzmu krytycznego ma nadal swoich zagorzałych przeciwników.