W artykule zostały przytoczone i poddane analizie relacje dwóch Żydówek, którym jako jedynym udało się przeżyć egzekucję więźniów obozu pracy przymusowej w Poniatowie. Egzekucja ta była częścią szerszej akcji fizycznej likwidacji żydowskich więźniów, tzw. akcji dożynkowej (Erntefest), którą przeprowadzono w pierwszym tygodniu listopada 1943 r. w obozach w Trawnikach, Poniatowej i na lubelskim Majdanku. Obu kobietom, które przeżyły egzekucję udało się dzięki zbiegowi szeregu okoliczności dotrzeć do Warszawy i dzięki pomocy ze strony działaczy Rady Pomocy Żydom "Żegota" doczekać wyzwolenia. W artykule analizuję okoliczności powstania obu relacji, przyczyny zaniechania ich publikacji jeszcze w czasie wojny oraz znaczenie dla naszej wiedzy nie tylko o samej egzekucji lecz także o naturze skomplikowanych wojennych stosunków polsko-żydowskich, gdyż to od pomocy Polaków zależał los uciekinierem z masowego grobu