Jerzy Lewiński urodził się na początku ubiegłego stulecia (w 1911 roku) w rodzinie zasymilowanych Żydów. Był nie tylko świadkiem najważniejszych wydarzeń minionego wieku, ale również uczestnikiem wielu z nich2. Najmłodszy z piątki rodzeństwa, miał dwie siostry i brata – z pierwszego małżeństwa swego ojca (Kopela – Kacpra) – i rodzonego brata Adolfa (z matki Frajndli – Franciszki). Mieszkał początkowo w mieście Turek, skąd w 1922 roku, po tragicznej śmierci ojca (zamordowanego w 1920 roku przez swojego wspólnika) przeniósł się do Warszawy. Tu, w 1933 roku ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W trakcie studiów wyjechał na kilkumiesięczne stypendium do École Superieure Politique w Paryżu. Po ukończeniu studiów (we wrześniu 1934 roku) został skierowany do Szkoły Podchorążych w Częstochowie, ukończył ją po roku, uzyskując stopień podchorążego rezerwy. Egzamin dyplomowy składał przed komisją, której przewodniczył – wówczas pułkownik dyplomowany – Stanisław Władysław Maczek. Po zakończeniu służby wojskowej zamieszkał w Łodzi i w tamtejszym Sądzie Okręgowym odbył aplikację sądową, tam także w 1937 roku rozpoczął aplikację adwokacką.