W pierwszej połowie 1942 r. ankieterzy tajnego archiwum „Oneg Szabat” działającego w getcie warszawskim przeprowadzili wywiady z ośmioma intelektualistami żydowskimi na temat wpływu rzeczywistości gettowej na życie społeczne i tożsamość Żydów. Spośród licznych tematów pojawiających się w ankietach autorka skupia się na opiniach respondentów o akulturacji i przedstawia je w trzech kontekstach: osobistych doświadczeń respondentów, ich przekonań politycznych (prawie wszyscy byli zwolennikami ideologii dojkajt), oraz przedwojennych dyskusje o roli języka i kultury jidysz w formowaniu żydowskiej tożsamości narodowej.

Respondenci nadali akulturacji w getcie nowy wymiar. Polonizacja, która przed wojną nie była postrzegana jednoznacznie negatywnie, w getcie zaczęła być interpretowana jako świadoma decyzja o odrzuceniu tożsamości żydowskiej. Akulturacja, która zdaniem respondentów nie była narzucana przez Niemców, stała się główną patologii środowisk żydowskiej inteligencji. W swojej krytycznej interpretacji rzeczywistości getta respondenci postrzegali te procesy jako niebezpieczeństwo dla tożsamości narodu, zagrożenie porównywalne z wyniszczającymi działaniami podejmowanymi przez Niemców.