W niemieckich badaniach historycznych nad ludobójstwem Żydów europejskich, będących z kolei częścią badań poświęconych narodowemu socjalizmowi, można wyróżnić obecnie dwa – w dużym stopniu oddzielne – aspekty: przede wszystkim to „zadośćuczynienie” za nazistowskie bezprawie, ściganie zbrodni hitlerowskich, jak również podejście do zagadnienia prześladowania Żydów przez pryzmat polityki pamięci, które to analizy cieszą się niezmienną popularnością i rozwijają się często wokół coraz nowszych metodologicznie i ambitniej formułowanych problemów badawczych. Odnośnie do wydarzeń sprzed roku 1945 uwaga historyków ponownie dzieli się na dwa, geograficznie i czasowo zwykle wyraźnie oddzielne obszary; ustalenia faktograficzne odgrywają w obydwu kierunkach ważną rolę. Z jednej strony są to badania nad losem niemieckich Żydów, przedstawianym obecnie głównie na przykładzie wywłaszczeń i deportacji do 1941 r. Z drugiej strony przede wszystkim młodzi naukowcy skupiają się w swoich dysertacjach na wydarzeniach wojennych i okupacyjnych w Europie Wschodniej: szeroko korzystając z lokalnych badań i archiwów, analizują w szczególności postępowanie sprawców, o wiele rzadziej zajmując się natomiast losem ofiar.