Nieznany dotąd dziennik ukrywającej się w stodole pod Przemyślem 17- letniej Żydówki Cesi Gruft w miesiącach po likwidacji przemyskiego getta. Poprzedzony artykułem analizujacym pokrótce trudne, złożone i psychologicznie skomplikowane relacje między prześladowanymi Żydami i ich wybawcami. Analiza pokazuje trudność w jednoznacznej kwalifikacji motywów, którymi kierowali się wybawcy a tekst dziennika jest zakończony krótkim komentarzem na temat tła świadczonej pomocy i na temat dalszych losów osób wspomnianych w dzienniku.

W Imię Boże! W ten sposób zaczynam pisać ten pamiętnik. Raz zaczęłam już pisać, ale przerwałam i spaliłam, bo to było jeszcze w „Gehtcie” i chodziły rewizje i mama absolutnie kazała mi spalić. Więc spaliłam. No i nie zawsze miałam czas pisać. A teraz jest coś zupełnie innego. Wprawdzie nie wiem, czy przeżyjemy tę wojnę, a nawet bardzo wątpliwe, ale w każdym razie uprzyjemnia mi czas. Bo położenie nasze jest okropne, ale nie można narzekać, bo może być gorsze. Chcę sobie streścić wszystko od początku, nie od początku wojny, bo na to nie mam papieru, ale od czasu jak przyszliśmy tutaj. A więc zaczęło się tak ...