Zacząć muszę od wyznania osobistego. Tak jak przydarzyć się może niespełniona miłość – tak zdarza się niespełniona przyjaźń. Pozornie wszystko zdaje się sprzyjać zadzierzgnięciu mocniejszych więzów. Od początku rozumiecie się wpół słowa i buzuje międzyludzka chemia, jednak ziarno przyjaźni pada między ciernie codzienności. W natłoku obowiązków raz po raz zapominasz, że miałeś zadzwonić. Tysiąc razy obiecujesz sobie, że tym razem już na pewno się spotkacie i przegadacie w końcu kilka dobrych godzin, jak stary przyjaciel ze starym przyjacielem – a potem znowu szukasz nowego terminu. Tak mijają miesiące i lata, a przyjaźń wciąż nie wyszła poza fazę embrionalną. Kiedy przez przypadek się spotykacie, witasz się z przesadną serdecznością, ale w głębi duszy czujesz ukłucie żalu i zawodu względem samego siebie.