Naziści nazywali ich „niearyjskimi chrześcijanami”, chrześcijanami, którzy sami – bądź ich przodkowie – byli Żydami. Ci, którzy mieli nieszczęście znaleźć się w okupowanej przez nazistów Europie, padli ofiarą Zagłady. Można powiedzieć, że nim zginęli, byli podwójnie wyobcowani: po pierwsze ze swojej wspólnoty chrześcijańskiej, po drugie zaś z getta, w którym byli zmuszeni żyć. W Polsce uważano ich za oportunistów i zdrajców – zarówno wśród chrześcijan, jak i wśród Żydów.

            Peter Dembowski, polski emigrant (i bohater wojenny), obecnie emerytowany profesor literatury francuskiej na Uniwersytecie Chicagowskim, zajmuje się tą szkalowaną grupą zamkniętą w getcie warszawskim. Zadania tego podjął się, złożywszy przysięgę ukochanej ciotce, która sama była konwertytką. Dodatkową  komplikacją jest tu skąpa baza źródłowa, a sam temat przez wiele lat leżał odłogiem. Władze PRL nie ułatwiały badań nad tym tematem, dlatego też wiele ważnych wspomnień i studiów mogło ukazać się dopiero po upadku reżimu. Kwestia źródeł jest tak istotna, że Dembowski poświęcił jej cały pierwszy rozdział. W następnych rozdziałach autor omawia następujące kwestie: podstawowe informacje dotyczące getta, historię kościołów znajdujących się na terenie getta, postrzeganie konwertytów przez Żydów, postrzeganie konwertytów przez chrześcijan oraz wnioski.