W historiografii radzieckiej historia Holokaustu na Ukrainie omawiana była skrótowo w kontekście II Wojny Światowej lub Wielkiej Wojny Ojczyźnianej (np. w pracach M. Kowala, T. Pierszynej i in.). Często w pracach na temat historii II Wojny Światowej w ogóle nie wspominano o eksterminacji Żydów, nawet w przypadku wzmianek o masowych mordach ludności cywilnej autorzy nie pisali o nazistowskiej polityce „ostatecznego rozwiązania problemu żydowskiego”. Dla historiografii radzieckiej charakterystyczne było sformułowanie o mordowaniu przez nazistów „radzieckiej ludności cywilnej bez względu na płeć, wiek i narodowość”. Odzwierciedlało ono radzieckie podejście do rozpatrywania  „wspólnego losu” ludzi radzieckich, w które nie wpisywały się fakty o odmiennych losach odrębnych narodów, w szczególności o prowadzonej przez faszystów celowej eksterminacji Żydów. Niektórzy historycy, wspominając w duchu radzieckim o mordach dokonywanych na Żydach pisali o „pomocy dla nazistów świadczonej przez żydowskich kolaboracjonistów”. Tak oto, T. Pierszyna w swojej pracy twierdzi, że zamordowanie przez hitlerowców 200 tysięcy osób w obozie koncentracyjnym w Janowie dokonało się przy „współudziale syjonistów”