Tuż po wojnie ważną kwestią zarówno dla ocalałych Żydów, jak i nieżydowskich mieszkańców miasteczek, a także dla powoli stabilizujących się struktur władzy były zagadnienia związane z mieniem przedwojennych żydowskich gmin wyznaniowych. O ile pozostawione lub sprzedane nieruchomości prywatne Żydów szybko znalazły nowych mieszkańców czy użytkowników i wtopiły się w tkankę miejską, nieruchomości gmin wyznaniowych – synagogi, cmentarze, mykwy – były i są dużo bardziej widocznymi znakami niegdyś wielowyznaniowej społeczności miast. Analizując dokumenty Departamentu Wyznaniowego Ministerstwa
Administracji Publicznej oraz dokumenty Wydziału Prawnego Centralnego Komitetu Żydów w Polsce, autorka opisuje drogę urzędową przekazywania nieruchomości, rodzaje wydawanych decyzji i stosunki między instytucjami życia żydowskiego a administracją centralną i lokalną.