Celem artykułu jest przedstawienie, w jaki sposób nowe formy narracji filmowej, które pojawiły się w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku, wpłynęły na rozwój wyobrażeń kulturowych na temat Holokaustu. Zdaniem autora rozwój poetyki filmowej oraz popularyzacja psychoanalizy w świadomości społecznej przyczyniły się w tym okresie do wykształcenia się w kinie nowych form wyrazu, takich retrospekcja posttraumatyczna. Filmowa reprezentacja Zagłady charakteryzuje się od tej pory pogłębionym portretem życia wewnętrznego postaci oraz próbą zobrazowania indywidualnych technik radzenia sobie z traumą minionych wydarzeń. Filmy Pasażerka Andrzeja Munka i The Pawnbroker Sidney’a Lumeta, ze względu na nowatorskie wykorzystanie retrospekcji, posłużą tu jako typy idealne omawianego zjawiska