Call for Articles

Numer 17 rocznika „Zagłada Żydów. Studia i Materiały” (rok 2021) chcemy poświęcić różnym formom obecności Zagłady w przestrzeni publicznej. Chodzi nam nie tylko o historię Holokaustu czy sposoby jej uprawiania, ale też o jej ideologizowanie i instrumentalizowanie w celach politycznych, a także o szeroko pojęte reprezentacje doświadczenia Zagłady: w sztuce, filmie, literaturze; o strategie wystawiennicze w muzeach i o praktyki komemoratywne w przestrzeni społecznej; last but not least — o obecność Zagłady w nowych mediach, głównie w Internecie (chodzi zarówno o strony edukacyjne, strony oficjalnych instytucji badawczych czy muzealnych, jak i o media społecznościowe oraz inicjatywy osób prywatnych i organizacji społecznych). Redakcja wraca w ten sposób do zagadnień, które stanowiły rdzeń numeru 6 (rok 2010), ale w zmienionej i rozszerzonej formule. Chcemy dzięki temu zrozumieć, z jakich powodów doszło do zerwania ciągłości historycznej w pojmowaniu Zagłady (jako zdarzenia minionego o określonej strukturze) i przekształcenia jej w pojedyncze, aktualizowane współcześnie fakty pamięciowe, zagarniane i przechwytywane przez jednostki i całe zbiorowości. Wcześniej interesowała nas problematyka z pogranicza etyki i estetyki: kiczu holokaustowego oraz najrozmaitszych nadużyciach w publicystycznej, literackiej i artystycznej reprezentacji Zagłady czy w dyskursie publicznym. Jest to refleksja już dość dobrze zadomowiona we współczesnej humanistyce (zob. klasyczne prace Toma Segeva The Seventh Million. The Israelis and the Holocaust (1991, wyd. polskie Siódmy million. Izrael – piętno Zagłady, 2012), Petera Novicka The Holocaust and Collective Memory. The American ExperienceI (1999), Tima Cole’a Selling the Holocaust. From Auschwitz to Schindler. How History is Bought, Packaged, and Sold (1999) czy Ruth Franklin A Thousand Darknesses. Lies and Truh in Holocaust Fiction (2011). Nie wyczerpuje ona jednak zagadnienia współczesnego „życia Zagłady”, tego, co za niemieckim historykiem sztuki Aby Warburgiem można by nazwać jej „życiem pośmiertnym” (Nachleben). Teraz proponujemy poszerzenie pola badawczego i namysł nad przestrzenią publiczną (rozumianą podobnie jak habermasowska sfera publiczna – public sphere – jako terytorium społecznym i symbolicznym, gdzie ścierają się ze sobą różne języki, dyskursy, narracje i strategie mówienia/pisania/przedstawiania Zagłady; gdzie stosuje się różne „polityki” jej wykorzystywania czy eksploatowania. Analityczna obserwacja i badawcza interpretacja przejawów tej obecności rozgrywa się z jednej strony w polu wartości poznawczych (prawda – fałsz), moralnych (dobro – zło; użycie i nadużycie), estetycznych (m.in. kategorie stosowności i niestosowności przedstawienia), pragmatycznych (co się opłaca rynkowo i politycznie). Z drugiej strony zaś w polach produkcji kulturowej i władzy (Bourdieu), gdzie stawką jest oderwanie się Zagłady od jej podłoża historycznego i uwikłanie jej w najróżniejsze ideologiczne rozgrywki, spory, system rynkowy i inne współczesne psychozy z psychozą kapitalizmu na czele. 

Oto proponowane zagadnienia do podjęcia:

• Zagłada a zagłady w dyskursie medialnym/publicznym (użyteczność tworzenia analogii między Zagładą a powojennymi faktami społecznymi o całkowicie innym charakterze i zasięgu, ale o silnym ładunku emocjonalnym, takimi jak „holokaust zwierząt”, aborcja, praktyki polityczne czy religijne i inne, versus zagrożenia płynące z tworzenia takich analogii
• Sprawiedliwi i „Sprawiedliwi”: historia i współczesne losy figury Sprawiedliwego, jej reprezentacje narracyjne, najnowsze ujęcia historyczne, manowce dyskursu o Sprawiedliwych;
• od popularyzacji do banalizacji (w obszarze edycji świadectw Zagłady, popularyzacji wiedzy o Zagładzie, przedsięwzięć edukacyjnych);
• od kiczu, grafomanii, kuriozów przez różne nadużycia estetyczne, obyczajowe (pornografizacja) i moralne, do komercjalizacji (w obszarze literatury pięknej: proza, poezja, dramat, reportaż, esej, literatura wspomnieniowa; w obszarze sztuk wizualnych, filmu, teatru);
• polityka historyczna, instrumentalizacja historii Zagłady w celach politycznych, ideologicznych, również w edukacji szkolnej;
• konieczność nauczania o Zagładzie i niebezpieczeństwa z tym związane, wyzwania, przed jakimi stoi edukacja o Zagładzie dzisiaj;
• strategie upamiętniania Zagłady: dyskursy wystawiennicze w muzeach historycznych, praktyki komemoratywne (akcje, instalacje, pomniki, inicjatywy lokalne) etc.
• obecność Zagłady w Internecie: od digitalizacji dokumentów, przez techniki zastępowania oryginałów kopiami cyfrowymi, przenoszenie archiwów do sieci, po nadużycia i wykroczenia związane z mową nienawiści (hejtem).

Kalendarz i procedura przyjmowania tekstów

15 września 2020 r. – ostateczny termin nadsyłania propozycji artykułu zawierającego:

• konspekt artykułu, na który się składają: tytuł, główne tezy, metodologia, źródła; objętość do 1800 znaków,
• krótka nota o autorze zawierająca informacje o karierze akademickiej, bieżącej afiliacji, zainteresowaniach i dokonaniach badawczych, wykaz najważniejszych publikacji.

30 września 2020 r. – termin ostatecznej decyzji Redakcji o przyjęciu propozycji i zamawiania tekstów

1 lutego 2021 r. – nieprzekraczalny termin nadsyłania tekstów

Procedury recenzowania, którymi posługuje się Redakcja pisma „Zagłada Żydów. Studia i Materiały”, są opisane na stronie internetowej rocznika, zgodne z wytycznymi dotyczącymi recenzowania przygotowanymi przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego w broszurze „Dobre praktyki w procedurach recenzyjnych w nauce”, a w szczególności:

• Teksty są poddawane wstępnej ocenie przez Redakcję. Weryfikacji podlegają: zakres tematyczny nadesłanego artykułu (pod kątem jego zgodności z tematyką pisma), zgodność z kryteriami formalnymi dla tekstu naukowego oraz stosowanie się autora do instrukcji wydawniczej. Na podstawie wstępnej rekomendacji co najmniej dwóch członków Redakcji są one kwalifikowane do dalszej procedury recenzyjnej lub odrzucane. W każdym wypadku autor jest informowany o decyzji Redakcji.

• Redakcja stosuje zasadę double blind review, zgodnie z którą recenzenci i autor nie znają tożsamości drugiej strony.

Pełen opis procedury redakcyjnej oraz wykaz recenzentów na stronie rocznika

Wymagania dotyczące tekstów

• dział „Studia” – maks. 40 000 znaków łącznie ze spacjami i przypisami,
• pozostałe działy – maks. 20 000 znaków łącznie ze spacjami i przypisami,
• recenzje – maks. 15 000 znaków łącznie ze spacjami i przypisami.
• W przypadkach specyficznych, wyłącznie po uprzednim kontakcie i akceptacji przez Redakcję, dopuszczalna jest objętość przekraczająca powyższe limity.

Materiały graficzne

• Możliwe jest umieszczanie w tekście zdjęć, grafik, wykresów, map. W wersji papierowej są one drukowane w skali odcieni szarości.
• Konieczne jest podanie ich źródła oraz podpisu w formie zgodnej z wymaganiami posiadacza praw autorskich. Na autorze tekstu ciąży także obowiązek wskazania na rodzaj praw autorskich oraz ich pozyskanie.
• Materiały graficzne należy załączać w osobnych plikach w formatach jpg (fotografie, ilustracje) lub pdf (wykresy, mapy), w rozdzielczości minimum 300 dpi.

Formatowanie tekstu i wymagania techniczne

• format pliku – MS Word (doc lub docx) / OpenOffice (odt),
• czcionka: Times New Roman, rozmiar 12 pkt., wyjustowanie, interlinia – 1,5 wiersza,
• tytuły rozdziałów i podrozdziałów: pogrubione, wyrównane do lewej,
• marginesy: 2,5 cm
• przypisy dolne: ciągłe, czcionka 10 pkt., pojedyncza interlinia,
• tytuł pliku: nazwisko oraz dwa pierwsze słowa tytułu rozdzielone podkreślnikami (bez polskich znaków diakrytycznych), np. Nazwisko_Pierwsze_Slowa.doc 

• Na pierwszej stronie wyrównane do lewej:
  • imię i nazwisko
  • afiliacja
  • ORCID
  • e-mail
  • Streszczenie artykułu o objętości nie większej niż 600 słów, zawierające ogólne informacje o tekście, opis poruszanych zagadnień, najważniejsze tezy, wnioski
  • Wykaz słów kluczowych – nie więcej niż 8.
  • W przypadku recenzji poniżej danych autora należy podać adres bibliograficzny recenzowanej książki według wzoru: „Recenzja: autor lub redaktor, tytuł, miejsce wydania, wydawca, rok wydania, liczba stron.”

• Na końcu tekstu:
  • Bibliografia dzieł cytowanych (w układzie: Źródła archiwalne; Opracowania; Strony internetowe). Uwaga: zarówno w przypisach, jak i Bibliografii należy podawać pełne imię/imiona autora/redaktora, a także nazwę wydawcy.
  • Nota o autorze.

• Opcjonalnie:
  • W pierwszym przypisie informacja o finansowaniu pracy z grantu, w którego ramach powstał artykuł

Wszystkie wskazówki dotyczące szczegółowych zasad formatowania artykułu i bibliografii można znaleźć w instrukcji wydawniczej czasopisma